Dat vraagt om een andere aanpak in de ouderenzorg. Om een nieuw samenspel tussen hulpvrager en hulpverlener. Dan blijkt misschien wel dat een hulpvrager andere mogelijkheden heeft om zelfredzaam te zijn, zonder dat hulpverlening ingrijpt in zijn of haar persoonlijke levenssfeer. Hulpverleners zijn er in die situatie om mensen te helpen herwinnen wat ze zelf niet meer kunnen. En, als die mogelijkheden er niet zijn, te zoeken naar alternatieve oplossingen. Die aanpak heet, met een Engels woord: reablement.
Het uitgangspunt van reablement is niet om over te nemen wat mensen nog zelf kunnen. Het gaat er juist om dat mensen herwinnen wat ze niet meer konden. Is dat toch niet mogelijk? Dan zoeken beiden in goed overleg naar een oplossing. Zo’n benadering vraagt veel van een hulpverlener, of dat nu een wijkverpleegkundige of een arts in het verpleeghuis is. De belangrijkste vaardigheid is kunnen kijken door de ogen van die ander. En voorkeuren van de ander zijn altijd leidend.
