Verbinding is de basis

Al bijna 40 jaar werkt Ingrid Franken-Reekers in de ouderenzorg. Daar ligt haar hart. “Ik ben nieuwsgierig naar mensen. Stap graag op iedereen af. Altijd spontaan en oprecht.”

In de grootste locatie van zorgorganisatie Laurens, Stadzicht, wonen 180 ouderen met dementie. Hun naasten mochten wel wat meer aandacht krijgen, vond Ingrid. Daarmee stapte ze naar haar manager. Zo werd Ingrid de eerste coördinator informele zorg bij Laurens. Een functie die dus vanuit haar eigen behoefte ontstond en past bij de ontwikkelingen in de samenleving. Een die na vier jaar verkennen zo waardevol is dat er nu 18 coördinatoren actief zijn op verschillende woonzorglocaties van Laurens.

Terwijl ze over de afdeling loopt, legt ze uit waarom de functie past bij de beweging van zorgen voor, naar (gewoon) samen leven. “Die omslag vraagt om een ander contact met bewoners, vrijwilligers én naasten. Verbinding is daarin de basis.”

Zelfregie is ook iets terugdoen

“Door te vragen wat het leven waardevol maakt, kom je achter de wensen van iemand. En vaak is dat niet een behandeling, of zorg, maar ertoe doen en zelfregie. Veel bewoners doen graag iets terug. Dat schrijven we op. En zo helpen bewoners met plezier mee bij het ontbijt, de koffie of de afwas.”

Gastvrijheid

Ook naasten steken graag de handen uit de mouwen, vertelt Ingrid als ze koffiedrinkt met één van de bewoners en haar dochter. “Allereerst natuurlijk voor hun eigen vader of moeder. Vaak helpen ze ook medebewoners. Daarom denk ik in gastvrijheid. Op de afdeling hebben we liever geen bezoek voor half 11 ’s ochtends, omdat we dan bezig zijn met zorgtaken. Tegelijkertijd willen we juíst dat naasten er zijn. Dus leggen we bijvoorbeeld uit dat iedereen welkom is – ook in de ochtend – maar dat er dan minder ruimte is om vragen over de zorg te beantwoorden.”

Die gastvrijheid en open blik heeft Ingrid ook richting de vrijwilligers. Stadzicht telt er nu zo’n 70, vertelt ze. “Ik doe de intake en maak de juiste match tussen vrijwilliger en afdeling en uiteindelijk de bewoner. Vrijwilligers horen bij het team.” En hoewel de vrijwilligers vallen onder de teamleider, laat Ingrid ze zeker niet los. “Als ik ze tegenkom op de afdelingen wil ik altijd even weten hoe het gaat, wat er speelt. Het is belangrijk om ze vast te houden, voor de locatie én voor Laurens.” Zo doen je het samen, van minder zorg naar gewoner leven.

Van overleg naar beleeftuin

Ze schuift aan bij een overleg met team welzijn. Ingrid denkt mee hoe de activiteiten op de verschillende afdelingen kunnen bijdragen aan een waardevolle tijd voor de bewoners. “En als afsluiting van mijn dag, ga ik altijd even onze beleeftuin in. Het is mijn taak dat er genoeg materialen zijn, dat het er veilig is voor bewoners. Zodat ze er kunnen ontspannen of tuinieren.”

Nieuwsgierigheid is de rode draad in haar werk. Kijk naar de persoon en wees oprecht in je vragen en opmerkingen, tipt ze. Want: wat je geeft, krijg je terug. “Uiteindelijk doe ik het voor de glimlach van de bewoner.”